Żarty Biedronki

zdezorientowany.

Są tak małe, że nie mogę powiedzieć, co pakują

Poczwarka. ^^**ba-dum* ^^*psh**

Dwa, ale nie pytaj mnie, jak się tam dostali.

Zwraca się więc o pomoc do swoich doradców. Król mówi: „Och, doradcy, jest mi bardzo smutno. Nasze życie jest krótkie jak owady i nie robimy nic innego, jak tylko pracujemy!”

Doradcy mówią mu, że musi znaleźć najlepszy dowcip, jaki go rozweseli. Król uważa, że ​​to dobry pomysł, więc podróżuje po królestwie do różnych plemion w poszukiwaniu dowcipu. Każde plemię zna tylko jeden dowcip, który przechowuje od lat.

Najpierw udaje się do plemienia Super Żuków i prosi ich o żart. Zaczynają mówić: „W autobusie był człowiek, któremu naprawdę podobała się ta zakonnica…” Król odpowiada: „Już to słyszałem!” i liście.

Następnie trafia do plemienia Wielkich Biedronek. Mówią mu: „Wykwintna restauracja zatrudnia nowego pianistę…” Król odpowiada: „Już to słyszałem!” i liście.

W końcu udaje się do plemienia Potwornych Komarów i mówi mu: „Mężczyzna o imieniu Dave mówi swojemu szefowi, że wszyscy go znają…” Król odpowiada: „Już to słyszałem!” i liście.

Przygnębiony wraca do domu i mówi swoim doradcom, że wszystkie dowcipy zostały już opowiedziane. Doradcy zaglądają do swoich świętych podręczników i znajdują to, czego szukali.

„Aha! Wiemy już, kto ma najlepszy żart! Prawdziwy żart leży w przypadku Come Ants!

Wszystkie dzieci przybyły do ​​szkoły w przebraniach, a ich nauczycielka zdecydowała, że ​​najbardziej przerażający kostium spośród całej grupy uhonoruje nagrodą specjalną.

Nauczyciel: Dlaczego to piękny kostium biedronki Susie, chociaż nie jest to straszny duch, którego tu potrzebujemy.

Susie: Och, kurczę

Nauczyciel: Podoba mi się kostium piłkarza Timmy, ale nie widzę sensu przebierania się w strój treningowy, wydaje mi się to po prostu leniwe.

Timmy: No dalej, nauczycielu!

Nauczyciel: Och, to już klasyk! Todd, myślę, że mógłbym dać ci nagrodę specjalną w postaci twojego klasycznego kostiumu ducha z białego materiału.

Todd: Z całym szacunkiem, mamo, tak naprawdę nie jestem duchem.

Nauczyciel: W takim razie kim właściwie jesteś?

Todd: Oczywiście, że jestem moim dziadkiem!

Nauczyciel: Todd! Wiesz, że to niegrzeczne przebierać się za zmarłych członków rodziny!

Todd: Nie, nie, nie, mój dziadek żyje. To tylko jeden z kostiumów, który zabiera na cotygodniowe spotkania.