Zoölogische grappen

Toen hij bij het klaslokaal aankwam, zag hij tien staven met platforms met daarop tien vogels. Elke vogel had een zak over zijn kop; alleen de benen waren zichtbaar. Hij zat rechtop op de eerste rij omdat hij zijn werk zo goed mogelijk wilde doen. De professor kondigde aan dat de test zou bestaan ​​uit het kijken naar de poten van elk van de vogels en het geven van de algemene naam, het leefgebied, het geslacht en de soort.

De leerling keek naar de poten van elk van de vogels. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit voor hem. Hij begon van streek te raken. Hij was de hele nacht opgebleven om te studeren en moest nu vogels identificeren aan de hand van hun poten. Hoe meer hij erover nadacht, hoe bozer hij werd.

Eindelijk kon hij het niet langer uithouden. Hij liep naar het bureau van de professor en zei: “Wat een stomme test! Hoe kan iemand het verschil tussen vogels zien door naar hun poten te kijken?!” Daarmee gooide de student zijn toets op het bureau van de professor en liep naar de deur.

De professor was verrast. De klas was zo groot dat hij niet de naam van elke leerling kende. Toen de leerling bij de deur kwam, riep de professor: ‘Hé meneer, hoe heet u?’

De woedende student draaide zich om, trok zijn broekspijpen omhoog en zei: ‘Vertel het mij maar, vriend. VERTEL HET ME!’

Een student had een kleine cursus van twee uur nodig om zijn agenda te vullen, en de enige beschikbare cursus was natuurzoölogie. Dus hij deed mee en na een week studeren werd er een toets afgenomen.

De professor deelde kleine velletjes uit

papier waarop in elk vierkant een zorgvuldig getekende afbeelding van de poten van een vogel stond.

Geen lichamen, geen voeten, alleen benen.

Bij de test werd elke leerling gevraagd de vogels aan de hand van hun poten te identificeren.

Onze student zat en staarde naar het examen

elke minuut bozer.

Uiteindelijk stampte hij naar de voorkant van het klaslokaal en gooide de toets

het bureau van de leraar. “Dit is de slechtste test die ik ooit heb geschreven.”

De leraar keek op en zei: “Jongeman, je hebt niets ingevuld en je bent zeker gezakt voor de toets. Hoe heet je, mijn liefste?”

.

.

.

.

.

.

De student trok zijn broek op tot aan de knie, zodat zijn benen zichtbaar waren en zei: “Vertel mij maar…”

Ze probeerden de hond van Pavlov in te huren, maar bouwden een Hippo-campus

Je kunt een alligator van een krokodil onderscheiden door erop te letten of het dier je later of over een tijdje ziet.

Ongebruikelijke naam voor een lerares, maar ze kan goed schildpadden.

Ik las een paar jaar geleden een artikel over de snelwegafdeling van Massachusetts die een toenemend aantal klachten kreeg over dode kraaien langs de snelwegen.

De staat raadpleegde gedragsdeskundigen, voerde autopsies uit op enkele van de dode vogels en stelde vast dat ze langs de kant van de weg aan het scharrelen waren en door voertuigen werden aangereden.

Normaal gesproken eten kraaien in groepen om de beurt, waarbij een of twee als uitkijkpost optreden om te waarschuwen als er iets nadert, en ze zijn slim genoeg om te weten dat aangereden worden door een auto slecht nieuws is.

In deze gevallen waren er uitkijkposten aanwezig, maar na observatie was de laatste les die we leerden dat de uitkijkkraaien weliswaar “Cah Cah” konden roepen, maar niet “Truck!”

edit: alle eer aan /u/Goodgulf

Een blondine en een advocaat zitten naast elkaar in het vliegtuig. Terwijl het vertrek begint, begint de advocaat zich al te vervelen, en dus wendt hij zich tot de blondine en zegt: “Hé, wil je een spelletje spelen?” Enigszins geïnteresseerd draait de blondine zich weer naar hem toe en zegt: “Wat is er?”

“Nou, de manier waarop het werkt is dat als ik je een vraag stel en je weet het antwoord niet, je mij 5 dollar betaalt. Maar als je me een vraag stelt en ik weet het antwoord niet, dan betaal ik JOU 5 dollar.”

“Nee, niet geïnteresseerd.”

‘Oké, wacht even,’ zegt de advocaat, vol vertrouwen in zijn intelligentie. ‘Weet je, als je me een vraag stelt en ik kan hem niet beantwoorden, geef ik je in plaats daarvan honderd dollar. Hoe klinkt dat?’

Nu veel meer geïnteresseerd knikt de blondine instemmend.

“Eerste vraag”, zegt de advocaat. “Wat is het chemische symbool van goud?”

De blondine kraakt haar hersens, maar kan het zich niet herinneren en overhandigt hem vijf dollar.

“Mijn beurt!” zegt ze. “Wat heeft zilveren en rode strepen met 16 poten en vleugels?”

De advocaat is hierdoor behoorlijk in de war, maar hij probeert wanhopig aan alle zoölogie te denken die hij kent. Hij voert zelfs heimelijke Google-zoekopdrachten uit op zijn telefoon. Maar hoe hij ook probeert, hij kan het antwoord nog steeds niet vinden. Uiteindelijk geeft hij het op en overhandigt de blondine een biljet van honderd dollar. ‘Maar ik moet weten’, vraagt ​​hij, ‘wat was het antwoord op je vraag?’

Zonder een woord te zeggen geeft de blondine hem nog eens vijf dollar.