Rivierbedgrappen

In de rivierbedding

Een man strompelt door het bos, totaal dronken, wanneer hij door een rivierbedding strompelt en een predikant tegenkomt die mensen doopt. De geschrokken prediker draait zich om en wordt overweldigd door de geur van alcohol. Hij vraagt ​​de dronkaard: ‘Ben je klaar om Jezus te vinden?’ De dronkaard antwoordt: “Ja, dat ben ik.” Dus de prediker grijpt hem vast en dompelt hem in het water. Hij trekt hem overeind en vraagt ​​aan de dronkaard: ‘Broeder, heb jij Jezus gevonden?’ De dronkaard antwoordt: “Nee, ik heb Jezus niet gevonden.” De predikant, geschokt door het antwoord, dompelt hem nog een tijdje in het water. Hij trekt de dronken man opnieuw uit het water en vraagt: ‘Heb je Jezus gevonden?’ Tegen die tijd is de predikant ten einde raad, dus dompelt hij de dronkaard opnieuw in het water, maar deze keer houdt hij hem ongeveer 30 seconden vast. Wanneer de dronkaard tegen zijn armen en benen begint te schoppen, trekt hij hem snel overeind. De prediker vraagt ​​opnieuw aan de dronkaard: “In de liefde van God, heb je Jezus gevonden?” De dronkaard veegt zijn ogen af, komt op adem en zegt tegen de predikant: ‘Weet je zeker dat hij hier in gevallen is?’

‘Ik heb een paard nodig, maar ik heb weinig geld. Wat kan ik krijgen voor $ 25?’ vraagt ​​de cowboy aan de eigenaar.

“Nou, voor vijftien kan ik je ‘oude Bill’ geven. Hij heeft een paar jaar gezien, maar hij is nog steeds een snel paard”, antwoordt de eigenaar.

“Waarom zo goedkoop dan?”

‘Nou, hij kan niet zo goed luisteren. Zie je, hij haalt zijn Whoas en Giddy-ups door elkaar.’

‘Maak je een grapje? Nou, ik heb niet veel keus. Hier is $15, vriend.’

Nadat hij voor het paard had betaald, ging de eigenaar naar de stal om Bill op te halen. Toen hij terugkwam, kon de cowboy zien dat Bill inderdaad oud was, maar zeer sterke benen had. Nadat hij het zadel had klaargemaakt, sprong de cowboy op Bill.

“Oké, Bill. Duizelig!”

Bill bewoog zich niet, geen beweging uit zijn oren.

“Kom op Bill! Duizelig!” hij klikte en schopte het paard met zijn sporen.

Bill wilde niet toegeven. Geen zwaai uit zijn staart. De cowboy herinnerde zich wat de eigenaar had gezegd, stelde zijn teugels recht en riep…

“Wauw, Bill!”

Bill’s oren spitsten zich en hij vloog de schuur uit als een vleermuis uit de hel. Paard en ruiter waren binnen enkele seconden buiten de stad, met een enorme stofwolk achter hen aan. Daar gingen ze, vliegend over de heuvels van Arizona. De cowboy kon zijn teugels nauwelijks vasthouden; zijn voeten zwaaiend achter de stijgbeugels.

Over de volgende heuvel kon de cowboy zien dat Bill hen recht naar de rand van de Grand Canyon leidde. Hij trok de teugels naar achteren.

“Wauw, Bill! Wauw!” riep hij.

Bill bleef rennen. De rand van de afgrond komt dichterbij.

‘Ho, Bill! Stop, verdomme!’

Hij herinnerde zich plotseling wat de eigenaar had gezegd over Bills verwarde aanwijzingen. De cowboy haalde diep adem en sloot zijn ogen en riep: ‘Duizelig, Bill!’

Bill kwam abrupt tot stilstand, slechts één paardstap verwijderd van een wisse dood. De cowboy sprong bijna over Bill heen de enorme kloof in. Bill hijgde van uitputting terwijl de cowboy zijn voorhoofd afveegde met zijn hoofddoek. Vanaf Bill keek hij neer in de kloof, naar de droge rivierbedding ver beneden.

“Ho, Bill. Dat was *clo–*

Hoewel hij niet bepaald rijk was, deed hij het goed in zijn eentje en werkte hij hard en goed in zijn werk. Op een dag kreeg hij het nieuws dat het erop leek dat zijn bedrijf zou worden gesloten. Mike maakte zich er zorgen over, hij werkte harder, maar zijn baan ging toch dicht en na een maand zonder werk had hij weinig financiële middelen meer en het leek erop dat de bank op het punt stond beslag te leggen op zijn huis.

Wanhopig viel hij op zijn knieën en bad: ‘God, ik weet dat we niet veel praten, maar ik ben hier goed op weg. Laat me alstublieft de loterij winnen, en ik ga elke zondag naar de kerk en bid voor elke maaltijd.’

Helaas won hij de loterij niet, en de bank legde beslag op zijn huis, waardoor hij alleen zijn auto achterliet. Hij leefde een tijdje buiten zijn auto, maar omdat hij geen douche had en een beperkte kledingkast had, kon hij geen baan krijgen. Uiteindelijk liet zijn bank hem weten dat, tenzij hij zijn auto kon blijven afbetalen, ze deze in beslag zouden moeten nemen. Opnieuw viel Mike op zijn knieën en bad.

‘Vader, ik kan het me niet veroorloven mijn auto kwijt te raken. Als ik deze verlies, verlies ik alles wat ik heb! Laat me alsjeblieft de loterij winnen!’

Maar Mike won ook deze keer de loterij niet en de bank nam zijn auto af. Dakloos en op straat zwierf Mike een tijdje rond, voordat hij uiteindelijk een longontsteking kreeg. Aan de rand van de rivierbedding, zonder enige mogelijkheid om medicijnen of behandeling te betalen, sprak hij een laatste bitter gebed uit.

‘God, ik ga hier sterven. Het geld zou al mijn problemen oplossen, en ik zou weer op de been kunnen zijn. Laat me alsjeblieft de loterij winnen!’

Er klonk een donderslag en de grond schudde. De wolken rolden terug en een schitterend licht scheen uit de hemel. Een stem, rijk en krachtig, sprak vanuit de wolken.

‘Mike, kom halverwege naar me toe. Koop tenminste een kaartje.’