Tempo-grappen

Tijdelijk.

Hij heeft een tempo-driftbui.

De piloot van het straaljager mindert vaart, vliegt naast de Airbus en begroet de piloot van het passagiersvliegtuig via de radio: “Airbus, saaie vlucht hè? Kijk hier maar eens!”

Hij rolt zijn vliegtuig op zijn rug, accelereert, doorbreekt de geluidsbarrière, stijgt snel naar een duizelingwekkende hoogte en duikt vervolgens in een adembenemende duik bijna naar zeeniveau. Hij loopt weer naast de Airbus en vraagt: “Nou, hoe was dat?”

De Airbus-piloot antwoordt: “Heel indrukwekkend, maar kijk hier eens naar!”

De straalpiloot kijkt naar de Airbus, maar er gebeurt niets. Hij blijft rechtdoor vliegen, met dezelfde snelheid. Na 15 minuten roept de Airbus-piloot: “Nou, hoe was dat?”

Verward vraagt ​​de straaljagerpiloot: “Wat heb je gedaan?”

De AirBus-piloot lacht en zegt: “Ik stond op, strekte mijn benen, liep naar de achterkant van het vliegtuig om de wasruimte te gebruiken en kreeg toen een kop koffie en een chocoladefudgegebakje.”

Tien maanden later begon de viool de weegschaal te doen doorslaan. Haar buik was merkbaar gebogen en voordat je concerto kon zeggen, kwam er een mineur uit.

Daddy-banjo ging naar de Hyundai-dealer en ruilde zijn oude Accent in voor een gloednieuwe Sonata. Na slechts een maand verloor mama Fiddle haar sleutel aan de bar en kreeg ze een inzinking toen ze hem niet kon vinden. Blijkbaar raakte het echt een snaar bij papa-banjo, want voor de eerste keer ooit sloeg hij een harde toon aan bij mama-viool. Hij reed haar naar huis, verloor zijn tempo, bond haar bij de nek vast en sloeg haar.

Binnenlandse violen

Het oude systeem leek zich te richten op video’s van oude presidentskandidaten die beat- en tempospelletjes speelden, dus besloten ze uiteindelijk om het al-gore-ritme met pensioen te laten gaan.

In eerste instantie aarzelt hij. Hij was nog maar één keer eerder in Amerika geweest en het was een gunst voor een vriend. De hoboïst in zijn orkest was zo vriendelijk hem het eerste seizoen van The Wire te lenen, maar de graaf keek er nooit naar, omdat hij er nooit aan toe was gekomen een dvd-speler te kopen.

Na een rustige vlucht en wat problemen om de pauken door de douane te krijgen, checkt het vermoeide orkest in in hun hotel. De uitvoering van Beethovens Negende is de volgende middag, dus rusten ze allemaal uit en stemmen hun instrumenten af ​​op de vochtige sfeer van Baltimore.

“ZANDIG!” buldert een stem in de hal van het Holiday Inn.

“SANDY, HELP MIJ!”

Sandy, de assistent van de graaf, rent de gang in en ziet graaf Oblodowsky op zijn knieën, snippers papier in zijn hand. Kijk, tijdens de routine-inspectie van bagage door de TSA had een ruige tassenhandelaar de partituur van Beethovens Negende in tweeën gescheurd. De graaf, bijna ontroostbaar, smeekt Sandy en enkele behulpzame trombonisten om het te herstellen. Uiteindelijk moeten ze het hele ding met stukjes touw vastnaaien. De graaf merkt dat hij de pagina’s nog steeds gemakkelijk kan omslaan, en iedereen gaat naar bed; zenuwachtig maar tevreden.

Ze verschijnen in de sportschool.

Lieve Jezus, wat een puinhoop.

Ik bedoel, het is groot genoeg. Maar de akoestiek is verschrikkelijk. En als klap op de vuurpijl is het ventilatiesysteem op zijn retour, wat betekent dat er een vreselijk gekrijs van ventilatoren en ventilatieopeningen boven je hoofd is. De Graaf is er zeker van dat het ventilatiesysteem tijdens de duur van het optreden uitgeschakeld zal zijn. Ze stemmen weer af en gaan op zoek naar een beroemde Baltimore-krab.

Ben je ooit naar een vreemd land gereisd, waar je je moe en verdrietig voelde, en dan opeens maakte iets het allemaal de moeite waard? Dat overkwam graaf Oblodowsky aan de waterkant. Hij had nog nooit krab gegeten en de kleine schaaldieren waren zo mals en zoet dat hij gewoon niet kon stoppen.

“Misschien is Amerika toch wel oké!” fluisterde de graaf tegen Sandy, terwijl hij zijn tiende krab in zijn wapenstok hield. De bassectie lachte mee, at niet, maar gaf iets heen en weer tussen hen door.

Vol en gevoed keert ons orkest terug naar de locatie. Het is allemaal omhoog kijken. De ventilatie is uitgeschakeld, ze hebben wat schotten rond het podium geplaatst om de vreselijke echo te stoppen, een opgewonden menigte loopt rond. Zelfs de bouwvallige, gescheurde partituur, bedekt met touw en touw, was een humoristische herinnering, en stond trots op Oblodowsky’s podium.

Laatste afstemming. Bellen omhoog. Dit wordt geweldig.

Maar het oog van de graaf valt op lege stoelen in zijn orkest. Eerste en tweede fagot. Ze zijn er niet. Ray en Sven. Plots realiseert de graaf zich dat ze niet in het krabrestaurant waren. Hij sist tegen Sandy: “Waar zijn Ray en Sven??” Sandy wordt asgrauw. Ray en Sven, even stil en onschadelijk als hun fagotten, raakten compleet vergeten. Ze waren nog steeds op het vliegveld, voor zover we weten.

“Maakt niet uit, maakt niet uit!” fluisterde de graaf. “Wij doen het toch!”

Hij tikt met zijn stokje. Veegt een stukje touw weg van de gescheurde partituur en begint.

Is er niets bevredigender dan de zucht van verlichting van een menigte mensen? Mensen die een klassiek muziekstuk als The Ninth horen en zich realiseren: “Hé! Ik heb dit eerder gehoord! Dit komt goed.”

Beethovens Negende begint zonder incidenten.

.

En het gaat allemaal peervormig.

.

Met zijn hand zonder wapenstok grijpt Oblodowsky naar zijn buik. Waarom at hij in vredesnaam al die krab? Het voelt alsof zijn maag gaat barsten, hij heeft zich nog nooit in zijn leven zo vol en ongemakkelijk gevoeld. En om het nog erger te maken, leken de zaken langzamer te gaan. Hoe hij ook zwaaide, hij kon het tempo niet opvoeren. “Waarom?!” schreeuwde hij tegen zichzelf. En toen zag hij het.

De gehele contrabassectie. Weven op hun instrumenten. Hij zei tegen Sandy: *wat is er aan de hand Sandy.*

Sandy maakt het internationale ‘drinky drinky’-gebaar, en dan weet hij het. Hij ziet de lege 1,5 liter fles Jim Beam aan hun voeten. DAT gaven ze tijdens de lunch heen en weer door! Volkomen verspild.

Twee van zijn orkestleden zijn weg, en nu dit. Als hij het gewoon kon redden…

Zweetdruppels op zijn voorhoofd. Ze zijn bijna klaar, Oblodowsky staat bijna onderaan de pagina, misschien halen ze het wel…

*SCREEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!*

Alsof er duizend roestige blikjes op duizend stoffige victrola’s worden gespeeld, treedt het ventilatiesysteem in werking. Gehavende tinnen ventilatoren piepen en piepen en blazen rook uit, het publiek grijpt hun oren vast.

.

Zo dichtbij.

.

Het was de onderkant van The Ninth. De graaf was vol. De score was gelijk. Er waren twee mannen uit en de bassen waren geladen.

En de fans?

De fans gingen *wild.*

Op een dag ging mevrouw Jones een gesprek voeren met de minister in het kantoor

plaatselijke kerk. ‘Eerwaarde,’ zei ze, ‘ik heb een probleem, mijnheer

echtgenoot valt steeds in slaap tijdens uw preken. Het is heel

gênant. Wat moet ik doen?”

“Ik heb een idee”, zei de minister. ‘Neem deze hoedenspeld mee.

Ik zal kunnen zien wanneer meneer Jones slaapt, en dat zal ik ook doen

beweging naar u toe op specifieke tijden. Als ik een beweging geef, geef je hem een

goede por in het been.”

De volgende zondag in de kerk viel meneer Jones in slaap. Opmerken

Hierna bracht de prediker zijn plan in praktijk. ‘En wie heeft de

ultieme offer voor jou?” zei hij, knikkend naar mevrouw Jones.

“Jezus!”, riep Jones terwijl zijn vrouw hem met de paal in zijn been prikte

hoedenspeld.

“Ja, u heeft gelijk, meneer Jones”, zei de minister. Binnenkort zal dhr.

Jones viel weer in slaap. Opnieuw merkte de minister op. “Wie is

uw verlosser?” vroeg hij de gemeente, terwijl hij naar ons gebaarde

Mevrouw Jones.

“God!” Meneer Jones schreeuwde het uit toen hij opnieuw vastzat met de hoedenspeld.

‘Nogmaals,’ zei de minister glimlachend. Het duurde niet lang voordat dhr.

Jones knipoogde opnieuw. Dit keer deed de minister dat echter niet

kennisgeving. Terwijl hij het tempo van zijn preek opvoerde, maakte hij er een paar

bewegingen die mevrouw Jones aanzag als signalen om haar met een bajonet te snoeren

echtgenoot weer met de hoedenspeld.

De predikant vroeg: ‘En wat zei Eva tegen Adam nadat ze gebaard had?

hem zijn 99e zoon?”

Mevrouw Jones porde haar man, die schreeuwde: ‘Hou daar maar aan

verdomd ding in mij, nog een keer en ik breek het doormidden

en stop het in je kont!”

“Amen,” antwoordde de gemeente.

De heer Smith en de predikant bespreken het probleem dat mevrouw Smith tijdens de preek altijd in slaap valt. De pastoor geeft meneer Smith een hoedenspeld en raadt hem aan haar te prikken zodra hij een teken van de pastoor ontvangt.

De zondag daarop is mevrouw Smith vredig in slaap gevallen. De pastoor vraagt ​​aan zijn gemeente: “Wie heeft zichzelf voor u opgeofferd?” en geeft Smith een handgebaar, waarop Smith de hoedenspeld hard in de dij van mevrouw Smith ramt. “JEZUS!” ze roept gekweld uit: ‘Dat klopt, mevrouw Smith, het was Jezus’, antwoordt de priester met een grijns.

Korte tijd later valt mevrouw Smith weer in slaap. De preek gaat verder en de pastoor vraagt ​​aan zijn gemeente: “…Wie is jouw Schepper?” en wijst naar meneer Smith, die zijn vrouw opnieuw de hoedenspeld geeft. “GOD ALMACHTIG!” huilt de arme vrouw luid, waarop de priester haar opnieuw prijst: “Heel juist, mevrouw Smith!”.

Mevrouw Smith valt weer in slaap. De pastoor verhoogt het tempo van de preek. Volledig verdiept in zijn heilige opmerkingen en wild gebarend, roept hij: “… en wat zei Eva toen ze Adam, zijn 99e zoon, baarde?” Smith interpreteert een handbeweging van de priester verkeerd en richt opnieuw volledig op het dijbeen van zijn vrouw. Ze brult van de pijn: “Als jij je verdomde ding nog één keer in mij steekt, breek ik het af en stop ik het in je kont!”

AMEN!” roepen alle vrouwen in de gemeente.

Er was een vrouw genaamd Betty Lou, wier leven onlangs in een neerwaartse spiraal van vreselijk geluk was terechtgekomen. Ze was ontslagen nadat ze een aantal jaren bij hetzelfde bedrijf had gewerkt. Ze begon eetbuien om het hoofd te bieden, en als gevolg daarvan kreeg ze vreselijk overgewicht. Dit maakte het voor haar lastiger om actief werk te zoeken, waardoor ze meestal gewoon thuis bleef. Zelfs haar man verliet haar uiteindelijk, niet in staat om met de veranderingen om te gaan. Betty Lou was bereid het op te geven, maar ze besloot met een professional te praten om haar te helpen haar leven weer op de rails te krijgen. Ze besloot dat ze eerst een arts moest raadplegen om de gewichtsproblemen aan te pakken.

Ze loopt de plaatselijke dokter binnen en zegt: “Dokter, ik ben dik. Ik ben depressief. Mijn man heeft me verlaten. Ik heb geen baan. Alsjeblieft, ik zal alles doen om te worden zoals voorheen.”

De dokter zegt: “Oké mevrouw Lou, ik ga u op een experimenteel dieet zetten. Dat zou moeten helpen om uw gewicht onder controle te krijgen. Daarna kunnen we uw andere problemen aanpakken. Nu… Dit klinkt misschien vreemd, maar vanaf nu zult u al uw eten doen door uw voedsel… rectaal in te brengen.”

“RECTAAL?” herhaalt Betty Lou. Ze is stomverbaasd, maar uiteindelijk knikt ze en gaat akkoord. De dokter zegt dat ze na een maand terug moet komen. Betty Lou verlaat het kantoor en volgt precies de bevelen van de dokter op.

Een maand later stapt een veel magere Betty Lou door de deuren van de dokterspraktijk. De receptioniste herkende haar bijna niet. Maar toen Betty de receptie naderde, merkte de receptioniste nog iets anders op. Betty Lou was niet opgehouden met kwispelen met haar heupen sinds ze binnenkwam. Ze maakte een soort stuiterende stap als ze liep, en als ze stilstond, legde ze een hand op haar zij en schudde wijd met haar heupen, maar in perfect tempo.

De receptioniste stuurt Betty Lou terug, en als ze de dokter ziet flapt ze eruit: “Kijk, dokter, kijk! Ik ben weer mager, ik heb een baan als model en verdien meer dan bij mijn andere baan, en ik heb zelfs een nieuw vriendje dat veel jonger is dan mijn ex-man! Het gaat veel beter met me omdat ik mijn eten rectaal inneem!”, terwijl ze haar heupen blijft laten stuiteren.

De dokter antwoordt: “Dat is geweldig, mevrouw Lou! Ik zie dat het resultaat heeft gehad. Maar… mevrouw Lou, het lijkt erop dat u een kleine teek heeft ontwikkeld. U heeft toch geen medicijnen gebruikt?”

Betty Lou grinnikte. “Nee dokter, natuurlijk niet! Ik kauw alleen maar op een stukje kauwgom!”

… en het was echt gênant voor haar om gezien te worden terwijl hij voortdurend in slaap viel. Daarom vraagt ​​mevrouw Smith vóór de zondagsdienst aan de predikant of hij ideeën voor haar heeft. Hij denkt erover na, overhandigt haar dan een speld en zegt: ‘Elke keer als ik je een teken geef met dit gebaar, por je man dan met deze speld.’ Mevrouw Smith nam zijn instructies in ontvangst en ging met haar man aan tafel zitten voor de dienst.

Kort na de preek was meneer Smith in slaap gevallen. De predikant ziet dit en gebaart naar mevrouw Smith om haar man te porren terwijl hij het publiek vraagt: “Wie is de vader van ons allemaal hier?”

Meneer Smith schreeuwde: “OH GOD!”

“Dank u, meneer Smith!” en de predikant vervolgde zijn toespraak.

Kort daarna knikte meneer Smith weer weg. De prediker ziet dit en gebaart naar mevrouw Smith terwijl hij het publiek vraagt: “Wie is de zoon, onze Heer en redder?”

“JEZUS CHRISTUS!”

“Dank u, meneer Smith!” en de predikant gaat door.

Naarmate de preek vordert, beginnen de mensen hun interesse te verliezen, en de predikant probeert meer up-tempo te zijn om de menigte weer enthousiast te maken. Bij zijn pogingen gebaarde hij per ongeluk naar mevrouw Smith terwijl hij vroeg: ‘Wat zei Eva tegen Adam toen ze hun hun 99e zoon baarde?’

“Als je dat verdomde ding nog één keer in mij steekt, ga ik het doormidden breken en in je kont schuiven!”

“Amen.”

Een oude, maar wel een goede…

1. Als ze je geld willen lenen, vertel ze dan dat je zojuist het faillissement hebt aangevraagd en dat je zeker wat geld kunt gebruiken.

2. Als ze beginnen met: “Hoe gaat het vandaag?” Zeg: “Waarom wil je dat weten?” Of je kunt zeggen: “Ik ben zo blij dat je het vraagt, want het lijkt niemand iets te kunnen schelen tegenwoordig en ik heb al deze problemen, mijn ischias doet pijn, mijn wimpers doen pijn, mijn hond is net overleden…” Als ze proberen weer verder te gaan met de verkoop, ga dan gewoon door met je problemen.

3. Als ze zeggen dat ze Joe Doe van de XYZ Company zijn, vraag ze dan om hun naam te spellen, vraag ze vervolgens om de bedrijfsnaam te spellen en vraag ze vervolgens waar deze zich bevindt. Blijf ze zo lang als nodig persoonlijke vragen of vragen over hun bedrijf stellen.

4. Deze werkt beter als je een man bent: Telemarketeer: “Hallo, mijn naam is Judy en ik werk bij de diensten van Canter en Siegel… Jij:” Wacht even. (paar seconden pauze) “Oké, (met een hele hese stem) wat heb je aan?”

5. Op goed gesimuleerde tonen van plezier en verrassing uitroepen: “Judy! Ben jij dit echt? Oh, mijn god! Judy, hoe is het met je gegaan?” Hopelijk zal dit Judy een paar korte momenten van angst bezorgen terwijl ze probeert erachter te komen waar ze jou in godsnaam van zou kunnen kennen.

6. Zeg keer op keer ‘Nee’. Zorg ervoor dat je het geluid van elk nee varieert, en houd een gelijkmatig tempo aan, zelfs als ze proberen te spreken. Dit is het leukste als je door kunt gaan totdat ze ophangen.

7. Als MCI belt om u over te halen zich aan te melden voor hun Familie- en Vriendenplan, antwoord dan met een sinistere stem als u kunt: “Ik heb geen vrienden…zou u mijn vriend willen zijn?”

8. Als ze tapijten schoonmaken: “Kun je er bloed uit krijgen, dat kan? Nou, hoe zit het met geitenbloed of MENSELIJK bloed?”

9. Laat de persoon het verhaal doornemen en geef minimale maar noodzakelijke feedback in de vorm van af en toe ‘Eh-huh, echt waar, of’ Dat is fascinerend. Ten slotte, als ze je vragen om iets te kopen, vraag ze dan ten huwelijk. Ze raken helemaal in de war, maar vertel ze gewoon dat je je creditcardnummer niet aan iemand kunt geven die een volslagen vreemde is.

10. Vertel hen dat u voor hetzelfde bedrijf werkt waar zij voor werken. Voorbeeld: Telemarketeer: “Dit is een factuur van Watertronics.” Jij: “Watertronics!! Hé, ik werk ook voor hen. Waar bel je vandaan?” Telemarketeer: “Eh, Dallas, Texas.” Jij: “Geweldig, ze hebben daar ook een groep? Hoe gaan de zaken/het weer? Jammer dat het bedrijf een beleid heeft tegen verkoop aan werknemers! Nou ja, tot ziens.”

11. Beantwoord de telefoon. Zodra je beseft dat het een telemarketeer is, leg je de hoorn neer en roep of schreeuw: “Oh, mijn god!!!” en dan ophangen.

12. Vertel de telemarketeer dat u bezet bent en als hij u zijn telefoonnummer geeft, belt u hem terug. Als ze zeggen dat ze hun nummer niet mogen doorgeven, vraag dan naar hun huisnummer en zeg dat je ze thuis zult bellen. (Dit is meestal de meest effectieve methode om van telemarketeers af te komen)