Lunchgrappen

Ze lunchen altijd in hun krappe kantoren. Op een dag zei een van de advocaten tegen de ander: ‘We moeten naar beneden gaan naar de delicatessenwinkel en daar lunchen, er is veel meer ruimte.’

De ander was het daarmee eens en ze gingen naar beneden, naar de delicatessenwinkel.

Toen ze gingen zitten, kwam de serveerster langs en vroeg of ze iets nodig hadden. Ze zeiden allebei nee en haalden hun eigen boterhammen tevoorschijn.

De serveerster belde vervolgens de manager en de manager vertelde de advocaten dat ze in een restaurant zaten en dat ze daar niet hun eigen lunch konden eten.

Dus ruilden de advocaten boterhammen met elkaar.

Ze zeiden tegen mij: ‘Je hebt al geluncht’

“Is er een dokter in het gebouw?!”

Hij loopt naar achteren waar hij de manager en een beschermheer ziet die er bleek en bibberig uitziet.

“Er zijn net twee mensen ziek geworden”, zegt de manager, “de dame hier en nog een meneer in de badkamer.”

“Hoe voel je je?” vraagt ​​de dokter.

“Misselijk”, zegt de gast, “Ik heb zojuist mijn hele maaltijd overgegeven en ik voel me nog steeds misselijk en licht in mijn hoofd.”

“Wat heb je gegeten?” zegt de dokter, die een geval van snelwerkende voedselvergiftiging vermoedt.

‘De kip lo mein, nummer 9, en wat dumplings.’

Op dit punt komt de andere gast uit de badkamer.

“Wat heb je vandaag gegeten?” vraagt ​​de dokter.

“Ik had loempia’s en kip lo mein”, zegt hij.

Terwijl een derde klant zich naar de badkamer haast, zegt de dokter tegen de andere twee dat ze moeten gaan zitten, en vraagt ​​dringend hoeveel mensen de kip lo mein precies hebben besteld. De manager telt de bestellingen op.

“Zeven.”

De zieke klanten beginnen er zorgwekkend ziek uit te zien. Uit angst dat ze een dodelijke, onbekende ziekte hebben opgelopen, geeft de dokter de manager opdracht een ambulance te bellen en de rest van de klanten weg te halen, zodat hij de zieke klanten kan verspreiden en hen kan verzorgen.

“We kunnen niet iedereen eruit schoppen!” protesteert de beheerder. “We hebben het geld nodig. We zijn het afgelopen jaar gesloten geweest vanwege Covid en dit restaurant zit zwaar in de schulden.”

Omdat hij ziet dat hij met deze aanpak niet ver komt, pijnigt de dokter zijn hoofd over de plaats waar hij zeven mensen kan plaatsen totdat het ambulancepersoneel arriveert. Hij herinnert zich dat de rest van het gebouw wordt bewoond door een hotel. Hij rent de deur uit, het hotel in, naar de receptie om te vragen of ze een kamer kunnen missen.

“We hebben een vergaderruimte op de eerste verdieping, maar die is om 16.00 uur volgeboekt, dus ik kan je deze niet laten gebruiken.” De receptionist bij de receptie werkt niet mee.

De manager komt achter hem aan en vertelt hem dat er een ambulance onderweg is en dat vijf van de mensen die de lo mein hebben gegeten symptomen vertonen; twee lijken prima in orde.

‘Alsjeblieft,’ smeekt de dokter, ‘ik heb een plek nodig waar ik een stel zieke mensen uit het naastgelegen restaurant kan onderbrengen voordat de ambulances arriveren.’

“Wanneer heb je het nodig?” vraagt ​​de receptionist.

“Nu, ik heb het nu nodig!”

“En voor hoe lang?”

“Twee uur hooguit.”

“Waarom heb je het ook alweer nodig?”

Geërgerd begint de dokter opnieuw. ‘Luister nu goed, want ik ga mezelf niet nog een keer herhalen.

Ik heb de kamer van 1 tot 3 nodig voor vijf zieken, zeven hebben er 9!”

Dikvast

Ze ziet een man aan een tafel zitten, alleen met zijn kom tomatensoep. Beleefd vraagt ​​ze hem: ‘Neem me niet kwalijk, meneer, is deze stoel bezet? Vindt u het goed als ik bij u kom?’ Hij antwoordt: “Geen probleem mevrouw. Maar ik moet u waarschuwen: ik ben een erg rommelige eter!” Ze glimlacht, gaat zitten en zegt: ‘Dan was het toch een goed idee om een ​​rood shirt te dragen als je tomatensoep eet, nietwaar?’ Hij antwoordt: “Nee, ik draag GEEN rood shirt…”

Na zorgvuldige overweging besluit hij dat hij een kom soep van de dag zal nemen. De ober prijst hem voor zijn beslissing.

“Ah, uitstekende keuze. De chef-kok maakt de soep elke dag vers, met alleen de meest verse, lokaal geproduceerde ingrediënten. Het is volledig biologisch en er zijn geen toevoegingen of bewaarmiddelen aan toegevoegd.

“Nou, het klinkt heerlijk”, zegt de man. “Ik kan niet wachten om het te proberen.”

“Heel goed meneer!” zegt de ober. “Ik garandeer dat je niet teleurgesteld zult zijn.”

Een paar minuten later haalt de ober de soep tevoorschijn en zet deze voor de man neer.

“Smakelijk!” zegt hij en loopt weg. Na enkele ogenblikken ziet hij echter dat de man naar hem zwaait.

“Ja meneer?”

“Proef deze soep”, zegt de man.

“Neem me niet kwalijk?”

‘Proef de soep,’ zegt de man.

“Is er een probleem? Ik kan me niet voorstellen dat er een probleem is. De chef-kok staat bekend om zijn recepten en deze soep is een van zijn specialiteiten.”

‘Proef de soep,’ zegt de man opnieuw.

‘Misschien moet ik de ober halen,’ zegt de ober zenuwachtig. Hij snelt weg.

Na een minuut of twee verschijnt de ober met de hoofdkelner.

“Ik begrijp dat er een probleem is?” zegt hij.

‘Proef de soep,’ zegt de man.

‘Meneer, ik wil u laten weten dat we in de geschiedenis van dit etablissement nog nooit een klacht hebben gehad. Onze chef-kok heeft een reputatie van uitmuntendheid en heeft zelfs een aantal culinaire prijzen gewonnen. Zijn werk is onberispelijk.’

‘Proef de soep,’ zegt de man opnieuw.

‘Ik denk dat ik de huismanager moet halen,’ zegt de ober en rent weg.

Even later komt hij terug met de manager van het smokinghuis.

“Wat lijkt het probleem te zijn?” vraagt ​​de huismanager.

‘Proef de soep,’ zegt de man.

“Monsieur. Ik wil u laten weten dat dit etablissement tot de meest gerespecteerde en gerespecteerde van het land behoort. De chef-kok is briljant, bekend om zijn innovatieve en fantasierijke recepten. Hij heeft een opleiding gevolgd aan de meest prestigieuze Europese culinaire scholen en heeft de bijval en bewondering gekregen van zijn collega’s over de hele wereld. Zelfs het in twijfel trekken van zijn capaciteiten is een ernstige belediging.”

‘Proef de soep,’ zegt de man opnieuw.

“Dit is schandalig. Ik zal de chef zelf bellen!” zegt de huismanager, en rent naar de keuken.

Even later komt hij terug met de chef-kok, een potige, humorloze man met grote handen en een rood gezicht. Hij kijkt de man boos aan.

“Heb je iets dat je wilt zeggen?” zegt de chef-kok.

‘Proef de soep,’ zegt de man. De ogen van de chef-kok worden samengeknepen terwijl hij zich over de tafel buigt.

“Ik ben al 25 jaar chef-kok in dit restaurant. Ik heb maaltijden bereid voor presidenten en koningen. Mijn reputatie is ongeëvenaard, en elke dag krijg ik aanbiedingen voor een baan. Ik kan overal ter wereld werken voor iedereen die ik wil. Maar jij zou hier zitten en mijn reputatie in twijfel trekken?”

‘Proef de soep,’ zegt de man.

“Proef de soep? *Proef de soep*? Goede meneer, ik heb deze soep zelf gemaakt volgens een recept dat van generatie op generatie in mijn familie is doorgegeven. Dit was het recept van mijn betovergrootmoeder zelf en het is geliefd.”

‘Proef de soep,’ zegt de man.

“Proef de soep? PROEF DE SOEP? Ik ben nog nooit zo beledigd geweest! Proef de soep? Prima. Ik zal de soep proeven!!”

Hij leunt over de tafel en blijft verward staan.

“Maar waar is de lepel? Je hebt geen lepel”, zegt de chef-kok.

‘Juist,’ zegt de man.

Drie bouwvakkers lunchen samen bovenop een hoog gebouw.

De eerste opent zijn lunchbox en zegt: “Nog een broodje tonijn? Ik eet elke dag een broodje tonijn. Als ik nog een broodje tonijn moet eten, ga ik springen!”. De tweede opent zijn lunchtrommel en zegt ook: “Man, nog een club sandwich met kalkoen. Ik kan er niet meer tegen. Als het morgen hetzelfde is, spring ik”. De derde arbeider opent zijn lunchtrommel, ziet een broodje gehaktbal en net als de anderen zegt hij dat hij zal springen als hij nog een broodje gehaktbal moet eten.

De volgende dag openen de drie mannen hun lunchtrommels. De eerste kreeg een broodje tonijn. Hij schrijft een afscheidsbriefje en springt. De tweede kreeg een kalkoenclub en doet hetzelfde. De derde ziet dat hij een broodje gehaktbal heeft en volgt hen.

Bij de begrafenis ontmoeten de vrouwen van de drie mannen elkaar. De eerste huilt en zegt: “Had ik het maar geweten! Ik had iets anders voor hem gemaakt!”. De tweede vrouw is boos en zegt: “Hij heeft me nooit verteld dat hij iets anders wilde! Had hij maar met mij gepraat!”. Ze merken dat de derde vrouw er nogal verward uitziet, dus vragen ze haar wat er aan de hand is.

Ze antwoordt: “Ik snap het gewoon niet. Hij maakte altijd zijn eigen lunch.”

Hij merkte dat ze slechts één maaltijd hadden besteld, en een extra drinkbeker. Terwijl hij toekeek, verdeelde de oude heer de hamburger zorgvuldig in tweeën en telde vervolgens de frietjes af, één voor hem, één voor haar, enz., totdat ze allemaal precies de helft hadden. Toen goot de oude man de helft van de frisdrank in het extra kopje en zette dat voor zijn vrouw neer. De oude man begon toen te eten, maar zijn vrouw zat alleen maar naar hem te kijken. De jongeman had medelijden met hen en vroeg: “Het spijt me dat ik stoor, maar zou u mij willen toestaan ​​nog een maaltijd voor uw vrouw te kopen, zodat u uw eten niet hoeft te verdelen?” De oude heer zei: “Oh nee, dank je. Maar zie je, we zijn al lang getrouwd en alles is altijd gedeeld, 50/50.” De jongeman zei: “Wauw! Dat is prijzenswaardig.” Toen wendde hij zich tot de vrouw en vroeg: ‘Ga jij niet jouw deel opeten?’ De vrouw antwoordde: “Nog niet. Het is zijn beurt om de tanden te gebruiken.”

Ze brengen elk hun lunch naar de top van het gebouw.

De eerste arbeider zegt: “Turkije, kalkoen, kalkoen. Als ik nog een keer kalkoen heb, spring ik van dit gebouw af.” Hij opent zijn lunchtrommel en vindt kalkoen, dus springt hij zijn dood tegemoet.

De tweede arbeider zegt: “Tonijn, tonijn, tonijn. Als ik nog een keer tonijn heb, spring ik van dit gebouw af.” Hij opent zijn lunchtrommel, ontdekt dat hij tonijn heeft, en stort naar de bodem.

De derde arbeider zegt: “Bologna, Bologna, Bologna. Als ik Bologna nog een keer heb, spring ik van dit gebouw af.” Hij opent zijn lunchtrommel en zie: het is Bologna. Hij voegt zich bij de andere twee arbeiders op de grond.

Later die dag interviewt de nieuwszender de vrouwen van de drie arbeiders. De eerste twee arbeidersvrouwen reageren allebei op dezelfde manier: “Als ik dat had geweten, had ik zijn lunch nooit zo ingepakt!”

Na veel medeleven en condoleances bereiken ze eindelijk de vrouw van de derde arbeider om te horen wat ze te zeggen heeft.

‘Kijk niet naar mij, hij pakt zijn eigen lunch.’

Ze bestellen één burger, één kleine jongen en één drankje. De man pakt een extra beker en schenkt de helft van de drank in de andere beker, pakt een plastic mes en snijdt de burger doormidden, gooit de friet eruit en verdeelt deze.

Ik merkte het en vroeg of ze een paar dollar nodig hadden om nog een maaltijd te kopen. De oude man zei: “Nee meneer, we delen alles. We delen het allemaal doormidden. Dat is altijd zo geweest sinds de dag dat we trouwden.”

Ik zei: “Eerlijk gezegd, het lijkt voor je te werken.” Toen merkte ik dat de dame bijna klaar was met eten en dat de man zijn eten niet eens had aangeraakt. Ik zei tegen hem: ‘Misschien wil je er wel in graven voordat het koud wordt.’ Hij glimlachte en zei: “Dat zal ik zo meteen doen, het is de beurt aan mijn vrouw met het kunstgebit.”

Maandagochtend bracht hij een kalkoen en provolone op tarwebrood binnen. Zet het in de koelkast. Tegen lunchtijd was het verdwenen.

Dinsdag bracht hij ham en cheddar op witbrood binnen. Zet het in de koelkast, tegen de lunch is het weer verdwenen.

Vandaag heeft hij een kip-ceaser-wrap meegenomen. Tegen de middag verdwenen.

Ik hoop dat hij morgen pastrami en Zwitsers meeneemt. Dat is mijn favoriet.

De rijke man was een heerlijke luxe maaltijd aan het eten, terwijl de arme man alleen maar slappe kost had.

**Arme jongen**: “Hé, wil je ruilen?”

**Rijke man**: “Waarom zou ik mijn delicatesse inruilen voor jouw slordigheid?”

**Arme jongen**: “Dit is geen gewone slop, het is een geheim familierecept. Wie het eet, wordt slimmer.”

**Rijke man**: “Echt waar?”

**Arme jongen**: “Ja! Probeer het zelf!”

De rijke man geeft zijn eten aan de arme man en neemt het geld op. Nadat hij een lepel heeft opgegeten, wendt hij zich tot de arme man.

**Rijke man**: “Wacht even! Je hebt me bedrogen zodat je mijn lunch kunt meenemen!”

**Arme jongen**: “Nou, de slop heeft gewerkt! Je bent inderdaad slimmer geworden!”

De eerste bouwvakkers zeggen: “Ik zweer bij God dat als mijn vrouw nog een broodje bologna voor me zou inpakken, ik zelfmoord ga plegen door van dit dak te springen.” Hij maakt zijn lunch open en er ligt een broodje bologna. Hij gaat en springt van het dak.

De tweede bouwvakker zegt: “Als mijn vrouw mij weer een koude pizza voor de lunch inpakt, pleeg ik zelfmoord door van dit dak te springen.” Hij maakt zijn lunch open en er is koude pizza. Hij gaat en springt van het dak.

De derde bouwvakker zegt tegen zichzelf: ‘Als mijn vrouw een broodje vis voor me inpakt, spring ik ook van dit dak en pleeg ik zelfmoord.’ Hij maakt zijn lunch open en er ligt een broodje vis. Hij volgt de suite, springt eraf en pleegt zelfmoord.

Later ontmoeten de drie vrouwen elkaar na de begrafenissen op de begraafplaats.

De vrouw van de eerste bouwvakker zegt huilend: “Als ik hem maar een broodje kalkoen had ingepakt, zou hij hier nog steeds bij mij zijn.”

Ook de vrouw van de tweede bouwvakker huilt. ‘Als ik hem maar gehaktbrood had ingepakt, zou hij hier nog steeds zijn.’

De derde vrouw staat daar maar gefrustreerd te kijken met een meer verwarde blik. De andere twee kijken haar aan en vragen haar waarom ze niet huilt en wensen dat ze zijn lunch op een andere manier heeft ingepakt.

‘Kijk niet naar mij, die domkop pakt zijn eigen lunch.’

Rata-ta-ta-touille.

Jeffrey Dahmer.

Ik antwoordde: “Kunnen we niet gewoon één keer lunchen zonder dat je de keer vermeldt dat ik je moeder heb neergeschoten?”

Ze besloten om wat een nogal magere en korte kerel leek, met z’n tweeën te delen voor de lunch. De een begon bij de wenkbrauwlijn, de ander bij de tenen. De kannibaal aan de bovenkant liep naar de schouder en vroeg aan de ander: “Je zei eerder dat je hier nog nooit eerder hebt gegeten, dus wat vind je van de algehele ervaring, geweldig, nietwaar? De andere kannibaal stak zijn hoofd naar buiten en zei terwijl hij zijn kin afveegde: “Oh weet je, ik heb een bal.” Waarop de eerste kannibaal snel antwoordde: “Nou, je kunt maar beter langzamer gaan lopen jij hebzuchtige knokkeldrager, je krijgt maar de helft!”

Vissen en schepen.

Een Hamburger.

De eerste jongens openen zijn lunchtrommel en vinden zijn gebruikelijke broodje ham en kaas. Hij begint te schreeuwen: ‘ALS MIJN VROUW ME EEN ANDERE STOMME HAM EN KAAS MAAKT, SPRING IK VAN DIT GEBOUW’

De tweede man opent zijn lunchtrommel en vindt zijn gebruikelijke BLT. Hij begint te schreeuwen: ‘ALS MIJN VROUW ME EEN ANDERE STOM BLT MAAKT, SPRING IK VAN DIT GEBOUW’

De derde man opent zijn lunchtrommel en vindt zijn gebruikelijke gehaktbal. Hij begint te schreeuwen: ‘Als mijn vrouw mij nog een stomme gehaktbal maakt, spring ik van dit gebouw af’

Ze besluiten alle drie samen te springen als hun vrouwen de volgende dag dezelfde lunch voor hen maken als zij zullen springen.

Dus de volgende dag, als het tijd is voor de lunch, komen ze bij elkaar en beginnen ze een voor een hun lunchtrommels te openen.

De eerste man vindt zijn ham en kaas. De tweede man vindt een BLT. De derde man vindt een gehaktbal-sub. Dus ze gaan alle drie vooraf om te springen en te vallen, hun dood tegemoet.

Bij de herdenkingsdienst huilden de vrouwen van de eerste twee mannen en probeerden elkaar te troosten. Ze kijken om en zien de vrouw van de derde man lachen. Verontwaardigd over wat ze zagen, rennen ze naar haar toe en vragen haar hoe ze in vredesnaam kan lachen om de dood van haar man.

Ze antwoordt: “De idioot heeft die dag zijn eigen lunch gemaakt”.

Caesarsalade.

Zijn collega vroeg hem of hij ruzie had gehad tijdens zijn lunchpauze, en hij zegt nee. Hij werd willekeurig geslagen door een man nadat hij hem had gevraagd in welke rij voor eten hij stond. De collega vraagt ​​of dit is gebeurd in de rij voor de ramenwinkel, maar hij schudt zijn hoofd en antwoordt: “Nee, pho wachtrij.”

De ober komt langs en vraagt: “Is er iets in orde?”

Toen hij weg was, kwam een ​​man met ernstige hoest binnen voor een consultatie. Hij kreeg te horen dat de apotheker ging lunchen en dat de assistent niet zeker wist wanneer hij terug zou komen.

De man smeekte de assistent om hulp omdat hij zich zo ellendig voelde, en de assistent moest snel nadenken.

Een uur later komt de apotheker terug en ziet de man buiten de apotheek staan, die er absoluut ellendig uitziet met zijn benen strak over elkaar.

Hij vroeg zijn assistent of hij wist wat er aan de hand was, en zijn assistent antwoordde.

“Oh, die kerel. Hij kwam binnen en vroeg om medicijnen voor zijn hoest, en ik vertelde hem dat je ging lunchen, maar hij stond erop dat ik hem iets zou geven om hem te helpen stoppen met hoesten. Dus gaf ik hem wat snelwerkende laxeermiddelen en vertelde hem dat de badkamer buiten dienst is”.

‘Idioot! Laxeermiddelen zijn niet bedoeld om hoest te behandelen. Ze zijn bedoeld om constipatie te verlichten.’

‘Dat weet ik,’ antwoordde de assistent. “Kijk hem aan. Hij is bang om te hoesten”.

Oeps, verkeerde sub.

Hij kreeg de koude schouder.

De een zegt tegen de ander: ‘Ik dacht dat je je natriuminname aan het beperken was.’

De ander zegt: “Ik wilde wel, maar Na.”

Ik hoop op de borst, maar bereid me voor op de worst.

Gebruik de VORKEN, Luke!

Aan het hoofd van de tafel lag een grote stapel appels. De non maakte een aantekening en postte op het appelblad: “Neem er maar ÉÉN. God kijkt toe.”

Verderop langs de lunchlijn lag aan de andere kant van de tafel een grote stapel chocoladekoekjes.

Een kind had een briefje geschreven: “Neem alles wat je wilt. God let op de appels”

Eén pakte de cheeseburger van de vrachtwagenchauffeur en nam er een grote hap van. De tweede dronk de koffie van de vrachtwagenchauffeur en de derde dronk zijn appeltaart naar binnen. De vrachtwagenchauffeur zei geen woord terwijl hij de serveerster betaalde en vertrok.

Terwijl de serveerster naar voren kwam, gromde een van de motorrijders: ‘Hij is toch niet echt een man?’

‘Hij is ook niet zo’n goede chauffeur,’ antwoordde de serveerster. ‘Hij reed zojuist met zijn achttienwieler over drie motorfietsen.’

Dus koopt hij een gebruikte Corvette en vertrekt naar het zuiden voor warmer weer. Ongeveer vijfhonderd mijl na de reis begint de Corvette oververhit te raken.

Hij stopt in een klein stadje en vindt een monteur om het probleem op te lossen. De monteur zegt dat hij een uur lang niet naar de auto kan kijken, dus vraagt ​​de Pinguïn hem of er ergens iets te eten is terwijl hij wacht. De monteur zegt dat er om de hoek een geweldige fish and chips zit.

Dus de pinguïn vertrekt en krijgt een lekkere lunch. Er is een uur verstreken en hij gaat terug naar de reparatiewerkplaats. De monteur heeft de auto op een lift gezet, dus de pinguïn vraagt ​​aan de monteur of hij het probleem heeft gevonden.

De monteur zegt: “Het lijkt erop dat je een zegel hebt opgeblazen.” De pinguïn veegt de zijkant van zijn mond af en zegt: “Nee, dat is gewoon tartaarsaus.”

Ik woon 35 minuten verderop. Theoretisch geeft dat me net genoeg tijd om naar huis te gaan en te douchen voordat ze beseffen dat ik niet meer terugkom.

Twee ingenieurs ontmoeten elkaar voor de lunch. De tweede arriveert op een fiets die de eerste niet herkent.

“Waar heb je de fiets vandaan?” vraagt ​​de eerste.

De tweede legde uit: ‘Het was het raarste. Ik liep hierheen toen een mooie vrouw op de fiets kwam aanrijden, afstapte, al haar kleren uittrok en zei: ‘Neem wat je wilt!’ Daarom heb ik de fiets gepakt.”

‘Goed gedaan,’ mijmerde de eerste, ‘de kleren hadden waarschijnlijk niet gepast.’

Ober vertelt hem dat ze zijn Naan-cent niet willen aannemen

Dus de hoofden van Coors, Budweiser en Guinness zitten allemaal in een restaurant. Als de serveerster langskomt, neemt ze eerst hun drankbestelling op

– ‘Ik heb een wondermiddel’, zegt de Coors-man

– ‘Ik heb de koning der bieren’, zegt de Budweiser-man

– ‘Limonade alstublieft’, zegt het hoofd van Guinness

De andere twee kijken hem aan… ‘Limonade?’

‘Als jij geen bier drinkt, drink ik dat ook niet’

Ik had zoiets van: “Wat in hemelsnaam?”

Bob, Tim en Susan zitten samen in het hokje als de serveerster dichterbij komt. Ze overhandigt hen hun menukaarten en zegt: ‘Goedemiddag jongens! Welkom bij Ruby Taste Kitchen! Mag ik, voordat we beginnen, vragen of jullie hier zijn om een ​​speciale gelegenheid te vieren?’

Susan zegt: ‘Het is Bob’s verjaardag!’

“Ach, fijne verjaardag! Zorg ervoor dat je ruimte vrijhoudt, want je krijgt een gratis dessert!”

Tim en Susan glimlachen en knikken, maar Bob kijkt een beetje verward. Hij vraagt ​​haar om zichzelf te herhalen.

‘Natuurlijk, gefeliciteerd met je verjaardag! Bespaar kamer en je krijgt een gratis dessert.’

Er valt een moment van stilte voordat Bob zegt: “Vroom, vroem!”

Hij vroeg aan zijn grootvader: ‘Weet je zeker dat je het goed hebt gewassen?’

“Zo schoon als koud water maar kan zijn”, was het antwoord.

Dus de jongeman haalde zijn schouders op en begon te eten.

De volgende dag merkte hij bij het ontbijt dat de borden vies en groezelig waren. Het rook ook een beetje naar hond.

Weet je zeker dat je het goed hebt gewassen?”

“Zo schoon als koud water maar kan zijn”, was opnieuw het antwoord.

De man, een beetje achterdochtig over zijn gezondheid, keek naar zijn grootvader, dan naar zijn bord en begon te eten.

Toen hij wegging, sprong de hond van zijn grootvader voor hem uit, gromde en blokkeerde hem meestal om verder te gaan.

“Koud water, laat de arme jongen met rust!” schreeuwde de oude man van binnen.

Hij vindt zijn assistent druk bezig achter de balie, en een man die trilt terwijl hij tegen de muur leunt. “Wat is er aan de hand?” vraagt ​​hij. De assistent vertelt dat de man langskwam voor wat hoestsiroop. ‘Nou, heb je het hem gegeven?’ vraagt ​​de scheikundige. “Nee, die hadden we niet”, antwoordt de assistent.

> “Dus wat *heb* je hem gegeven?” vraagt ​​de scheikundige. “Laxeermiddelen”, antwoordt de assistent. De chemici staren naar de assistent, dan naar de man en dan weer terug.

En de assistent zegt: “Nou, hij wil nu niet hoesten.”

Het was opgeschrikt

Het bewijs zit in de pudding.

Ze beginnen al snel ruzie te maken over de juiste manier om het uit te spreken. “KISS-a-me”, zegt de echtgenoot. ‘Dat is verkeerd’, zegt de vrouw, ‘de juiste manier om het te zeggen is ‘kis-a-me’. “Niet noodzakelijkerwijs”, zegt de man, “het kan ook kis-a-ME zijn.”

Hun ruzie gaat verder als ze de stad binnenkomen en besluiten te stoppen om wat lunch te kopen. Nadat ze een geschikte parkeerplaats hebben gevonden, gaan ze naar binnen, naar de balie om hun eten te bestellen.

De man besluit dat dit een goede gelegenheid is om zijn gelijk te krijgen, en beslecht de ruzie met zijn vrouw. “Neem me niet kwalijk”, zegt hij tegen de serveerster aan de balie, “Mijn vrouw en ik kunnen de naam van deze plaats niet goed uitspreken. Wilt u ons alstublieft vertellen waar we zijn, en het langzaam zeggen, zodat we het goed begrijpen?”

“Tuurlijk”, zegt de serveerster. “Buuurrrgerrrr Kiiinnnnggg.”

A-Bologna!

… maar voordat hij naar het verband kon vragen, had de receptionist heel goed nieuws voor hem.

“Raad eens, meneer?” zei de griffier. “Eindelijk heb ik dat vreselijke, lelijke pak verkocht dat we al zo lang hebben!”

“Bedoel je dat weerzinwekkende roze-blauwe ding met dubbele rij knopen?!” vroeg de manager.

“Dat is hem!”

“Dat is geweldig!” riep de manager: ‘Ik dacht dat we nooit van dat gedrocht af zouden komen! Dat moest wel het lelijkste pak zijn dat we ooit hebben gehad! Maar vertel me eens, waarom is je hand verbonden?’

‘O,’ antwoordde de klerk, ‘nadat ik die man dat pak had verkocht, beet zijn blindengeleidehond me.’

Hij vindt zijn assistent bij een klant die erg gespannen lijkt.

“Wat is er met deze man aan de hand?” De apotheker vraagt ​​het aan zijn assistent.

“Hij heeft een vreselijke hoest!” De assistent antwoordde. “En er was geen hoestmiddel, dus schreef ik hem in plaats daarvan laxeermiddelen voor.”

De klant kreunt zacht terwijl de apotheker geschokt kijkt.

“Je kunt geen laxeermiddelen voorschrijven om hoest te behandelen!”

“Natuurlijk wel”, antwoordde de assistent. “Kijk naar de klant, die is veel te bang om te hoesten”

Ik haalde mijn schouders op en zei: ‘Goede medewerkers zijn moeilijk te vinden.’

Splijtingschips

Ik wist niet dat ik Allah carte aan het eten was.

Over een paneer-doodervaring gesproken

Sommigen zouden zeggen dat het in de rouw was.

A: Lunchen.

B: Blader door reddit.

Haar shirt laat wat decolleté zien en op één borst is een kleine roos getatoeëerd. Een oude dame grinnikt tegen haar vriendin: ‘Ze weet het nog niet, maar tegen de tijd dat ze onze leeftijd heeft, zal dat een roos met lange stelen zijn.’

Ik sta op het punt een klinkerbeweging te maken

Eén zei: “Hé, ik heb gehoord dat je 18-jarige zoon naar de universiteit is gegaan!”

De ander zei: “Ja, we zijn allemaal trots.”

“Het is geweldig nieuws”, zei de eerste man. ‘Wat denk je dat hij zal worden als hij afstudeert?’

En de tweede man zei: “De manier waarop HIJ studeert? Waarschijnlijk vijfendertig of veertig.”

Bij het weggaan liet de oudere vrouw onbewust haar bril op tafel liggen, en ze miste hem pas toen ze ongeveer veertig minuten hadden gereden.

Om het allemaal nog erger te maken, moesten ze tegen die tijd een behoorlijke afstand afleggen voordat ze een plek konden vinden waar ze konden omkeren.

keer terug naar het restaurant om haar bril op te halen.

De hele tijd terug werd de oudere echtgenoot de klassieke chagrijnige oude man. Hij maakte zich druk en klaagde, en schold zijn vrouw meedogenloos uit tijdens de hele terugrit. Hoe meer hij haar berispte,

hoe geagiteerder hij werd. Hij zou het gewoon niet opgeven voor een single

minuut.

Tot haar opluchting kwamen ze eindelijk bij het restaurant aan.

Terwijl de vrouw uit de auto stapte en zich naar binnen haastte om hem op te halen

haar bril, de oude gozer schreeuwde tegen haar:

‘Terwijl je daar toch bent, kun je net zo goed mijn hoed en de

creditcard!!!”

Deze week is het Nationale Week van de Geestelijke Gezondheidszorg.

Omdat het deli-cat is

Aan de positieve kant maakt hij geweldige Subway-sandwiches.

Twee mannen groeien samen op als vrienden. Na de universiteit verhuist de een naar Ohio en de ander naar Colorado. Ze spreken af ​​om elkaar elke tien jaar in Florida te ontmoeten om te golfen en bij te praten.

Op 35-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar, ronden hun rondje golf af en gaan lunchen.

Men vraagt: “Waar wil je heen?”

De ander antwoordt: “Hooters.”

“Waarom Toeters?”

“Ze hebben serveersters met mooie boezems, strakke korte broeken en mooie benen.”

“Klinkt geweldig.”

Op 45-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar en spelen ze opnieuw golf.

“Waar wil je gaan lunchen?”

“Hooters.”

“Nogmaals, waarom?”

“Ze hebben ijskoud bier, grote televisies en extra sportactiviteiten.”

“Oké.”

Op 55-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar en spelen ze opnieuw. “Dus waar wil je gaan lunchen?”

“Hooters.”

“Waarom?”

“Het eten is heel behoorlijk en er zijn veel parkeerplaatsen.”

“Akkoord.”

Op 65-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar opnieuw.

Na een rondje golf zegt men: “Waar moeten we gaan lunchen?”

“Hooters.”

“Waarom?”

“Vleugels kosten maar de helft van de prijs, en het eten is niet erg pittig.”

“Goede keuze.”

Op 75-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar opnieuw.

“Waar moeten we heen voor de lunch?”

“Hooters.”

“Waarom?”

“Ze hebben veel parkeerplaatsen voor gehandicapten, evenals seniorenkortingen.”

“Akkoord.”

Op 85-jarige leeftijd ontmoeten ze elkaar en spelen ze weer. “Waar moeten we gaan lunchen?”

“Hooters.”

“Waarom?”

“Omdat we er nog nooit eerder zijn geweest.”

“Oké.”

Als het bijna middag is, kijkt hij op zijn horloge en net als het twaalf uur is, blaast hij op het fluitsignaal.

Op een dag stoot hij zijn horloge ergens tegenaan en hij is bang dat het een beetje afwijkend is.

Omdat hij er zeker van wil zijn dat hij zijn werk goed kan doen, besluit hij zijn horloge bij een professionele klokkenmaker te laten zetten.

De man gaat naar de winkel en laat de klokkenmaker zijn horloge op de juiste tijd instellen. Hij vertelt de klokkenmaker wat hij voor de kost doet en dat het belangrijk is dat zijn horloge correct op tijd loopt.

De klokkenmaker vertelt hem dat hij zich geen zorgen hoeft te maken omdat hij zijn horloge bij de klokken achterin heeft gezet en dat hij er zeker van kan zijn dat ze op tijd zijn, omdat hij ze elke zondag zet als de kerkklokken om 6 uur luiden.

De man verlaat de winkel, maar vraagt ​​zich af: hoe weet de kerk precies wanneer het zes uur in de ochtend is?

Dus gaat hij naar de kerk, vindt de klokkenluider en vraagt ​​hem hoe hij weet wanneer hij de klokken moet luiden en hoe hij ervoor zorgt dat hij de juiste tijd heeft.

De klokkenluider vertelt hem dat hij de klok luidt op het moment dat zijn horloge zes uur ’s ochtends slaat, en hij weet zeker dat zijn horloge correct is, omdat hij het elke dag rond het middaguur controleert als de fabriek pauze heeft.

Ik: Hoe gaat het tot nu toe op school?

Zoon: Goed, ik heb een test gehad.

Ik: Waar ging je toets over?

Zoon: Papier.

Nieuwsgierig gaat ze naar de galeriehouder en vraagt ​​hem wat het verschil is tussen de twee foto’s. De eigenaar wijst naar het schilderij van $ 100 en zegt: “Daar krijg je meer ham mee.”

– Ik weet het niet, misschien pasta.

Ze wist dat de korst mijn favoriete onderdeel was. Ze haatte mij zo erg.

De eerste zegt: “Je zult niet geloven wat voor vreselijks er is gebeurd! Mijn zoon, hij verliet het huis en werd een christen!”

De andere rabbijn zegt: “Het is grappig dat je dit zegt! Mijn zoon, hij heeft ook het huis verlaten en is nu christen!”

Ze kunnen niet geloven dat hen beiden precies hetzelfde is overkomen en maken zich zorgen over de gevolgen voor de Joodse gemeenschap als geheel. Ze besluiten de synagoge binnen te gaan en erover te bidden.

Ze zijn net klaar met bidden als er een luide stem uit de hemel komt:

“HET IS GRAPPIG DAT JE DIT MOET VERMELDEN…”

De leraar keek de leerling echter met een arrogant gezicht aan en zei:

‘Een zwaan mag geen vrienden zijn met een varken.’

‘Dan vlieg ik verder,’ antwoordde de student glimlachend.

De leraar was duidelijk geïrriteerd door het brutale antwoord en besloot er alles aan te doen om de leerling in de steek te laten.

Bij het mondelinge examen stelde hij de student de moeilijkste vragen, maar de student had op alles geweldige antwoorden. Daarom, in de hoop dat hij zijn slachtoffer nog steeds in de steek zou kunnen laten, stelde de leraar hem een ​​lastigere vraag:

‘Je loopt over een weg en je vindt twee tassen. De één bevat goud, de ander slimheid. Welke tas kies jij?’

‘Het goud.’

‘Helaas ben ik het er niet mee eens. Ik zou voor slimheid kiezen, want dat is belangrijker dan geld.’

‘Iedereen zou kiezen voor wat hij niet heeft’, zegt de student.

De leraar wordt rood en hij is zo boos dat hij ‘kont’ op het papier van de leerling schrijft. De leerling vertrekt zonder naar het papier te kijken. Hij komt echter binnenkort terug, geeft zijn papier terug en zegt:

‘Excuseer meneer, u heeft mijn werkstuk ondertekend, maar u bent vergeten mijn cijfer te geven!’

De priester is aan het eten en zegt tegen de rabbijn: “Salomo, mijn vriend, op een dag moet je op de een of andere manier een manier bedenken om wat van deze absoluut heerlijke Ibericoham te proberen. Het is hemels!”

De rabbijn antwoordt: “Ik zal pater Rico, ik zal het doen.”

De priester gaat zitten. “Wanneer?”

Rabbi: “Op uw bruiloft.”

Ongeveer twintig minuten nadat ze naar boven waren gegaan, kwam Johnny huilend naar beneden. “Wat is er aan de hand?” zei zijn moeder.

“Papa gleed uit en sloeg met de hamer op zijn duim!” Zei Johnny. “Nou…” begon Johnny’s moeder.

“Dat is niets om over te huilen, met papa komt het wel goed. Het is eigenlijk wel grappig, ik weet niet waarom je niet lachte toen het gebeurde.”

“Ja, dat heb ik gedaan!” zei Johnny. “Ja, dat heb ik gedaan!”

De kleinzoon antwoordt: “Dat kan niet meer, opa, er zijn nu te veel camera’s”.

Aan de balie vroeg de man aan de blonde serveerster: ‘Kunt u, voordat we bestellen, alstublieft een ruzie voor ons regelen? Wilt u alstublieft heel langzaam uitspreken waar we zijn?’

Ze boog zich over de toonbank en zei: ‘Burrr-gerrr Kiiing.’

Hij kan binomiaal zijn.

Ach ja, geen kwaad, geen gevogelte

Tijdens de lunch op het werk at ik drie borden met bonen (waarvan ik weet dat ik dat niet zou moeten doen). Toen ik thuiskwam, leek mijn vrouw opgewonden om mij te zien en riep opgetogen uit: ‘Lieverd, ik heb vanavond een verrassing voor het avondeten.’ Vervolgens blinddoekte ze me en leidde me naar mijn stoel aan de eettafel. Ik ging zitten en net toen ze op het punt stond mijn blinddoek af te doen, ging de telefoon. Ze liet me beloven de blinddoek niet aan te raken totdat ze terugkwam en de oproep ging beantwoorden. De bonen die ik had gegeten hadden nog steeds invloed op mij en de druk werd ondraaglijk, dus terwijl mijn vrouw de kamer uit was, greep ik de gelegenheid aan, verplaatste mijn gewicht naar één been en liet er één los. Het was niet alleen luid, maar het rook ook naar een kunstmestwagen die over een stinkdier reed dat voor een vuilnisbelt stond! Ik pakte mijn servet van mijn schoot en wapperde krachtig door de lucht om me heen. Toen ik naar het andere been ging, trok ik er nog drie af. De stank was erger dan gekookte kool. Terwijl ik mijn oren goed op het gesprek in de andere kamer hield, ging ik nog een paar minuten door met het loslaten van dit soort atoombommen. Het plezier was onbeschrijfelijk! Uiteindelijk betekende het telefonische afscheid het einde van mijn vrijheid, dus wapperde ik snel nog een paar keer door de lucht met mijn servet, legde het op mijn schoot en vouwde mijn handen er weer op, met een heel opgelucht en tevreden gevoel over mezelf. Mijn gezicht moet een toonbeeld van onschuld zijn geweest toen mijn vrouw terugkwam en zich verontschuldigde omdat het zo lang had geduurd. Ze vroeg me of ik door de blinddoek heen was gekomen, en ik verzekerde haar dat dat niet het geval was. Op dat moment deed ze de blinddoek af, en twaalf dinergasten die rond de tafel zaten, met hun handen tegen hun neus, zongen: ‘Gefeliciteerd met je verjaardag!’

Helaas had ik de kip niet gaar en werd iedereen ziek.

Ik doodde bijna 2 stenen met 1 vogel.

Het gesprek gaat over hun leven en vervolgens over hun partners en relaties.

De accountant zegt: “Het huwelijk voor mij. Ik hou van mijn vrouw, zij is mijn rots in de branding, ze staat altijd voor me klaar, ik ben niets zonder haar. Ik ben haar alles verschuldigd.”

De kunstenaar zegt: “Ik zou nooit trouwen. Ik ben verloren zonder mijn minnares. Zij is mijn inspiratie, mijn muze. Ze voedt mijn ziel.”

De ingenieur zegt: “Nou, ik vind het nog beter als je beide hebt.”

“BEIDE?!?” roepen de kunstenaar en accountant. “Vrouw EN minnares? Hoe werkt dat?” vraagt ​​de accountant.

De ingenieur zegt: ‘Eerst vertel je je meesteres dat je bij je vrouw bent. Vervolgens vertel je je vrouw dat je bij je meesteres bent. Dan kun je eindelijk naar het laboratorium gaan en wat werk verzetten.’

Het kostte hem 8 minuten om mij het zout te geven. . .

Het meisje boog zich naar voren en zei:

“Burrr… gurrr… Koning.”

Bijvoorbeeld:

Johnny at zijn eigen lunch na school.

Johnny at zijn eigen dikke darm na schooltijd.

De man die rijdt, rijdt bij elk rood licht. De andere man begint in paniek te raken en zegt: “Kerel?! Wat ben je in vredesnaam aan het doen als je door dat rode licht gaat?” De man die achter het stuur zit, zegt: “Het is oké, mijn zwager doet het de hele tijd.” De passagier zegt: “Nou, ik vind het niet oké, laat me hier naar buiten!” Ze rijden nog een stukje verder de weg op en de chauffeur stopt bij een groen licht. De passagier zegt: “Waarom word je tegengehouden? Het licht is groen.” De chauffeur zegt: ‘Misschien komt mijn zwager langs.’

Nadat ze de maaltijd koel heeft doorgebracht en oogcontact heeft vermeden, verontschuldigt ze zich stilletjes zonder uitleg. Ze is ongelooflijk gewond en op weg naar huis bevindt ze zich in een plaatselijke wapenwinkel waar ze een pistool koopt. De volgende dag wordt ze wakker met hernieuwde wraak voor het verraad van haar minnaar. Ze kleedt zich aan en gaat onmiddellijk regelrecht naar zijn appartement, met het pistool achter in haar broek als failsafe voor het geval het lelijk wordt. Ze neemt niet de moeite om aan te kloppen en stormt het appartement van haar vriend binnen en vindt hem en een brunette geknuffeld op de bank. Terwijl de realiteit tot hem doordringt, wordt de blondine overmand door totale wanhoop en woede. Ze haalt het pistool tevoorschijn en houdt het tegen haar eigen hoofd. Het vriendje springt van de bank en begint haar te smeken zichzelf niet neer te schieten. De blondine, met een gemene blik in haar gekke ogen, totaal verstoken van de liefde die ze ooit kende, snauwt: ‘Hou je mond. Jij bent de volgende.’

De bemanning en de geheime dienst waren bezig een boot te lanceren om hem te gaan halen, toen Biden hen uitzwaaide en zei: ‘Maakt niet uit jongens, ik haal het wel.’

Toen klom Joe over de zijkant van het jacht, liep over het water naar de hoed, pakte hem op,

liep terug het water op, klom in het jacht en overhandigde de paus zijn hoed.

De bemanning was sprakeloos. Het beveiligingsteam en de entourage van de paus waren sprakeloos. Niemand wist wat hij moest zeggen, zelfs de paus niet.

Maar die middag meldden ABC, CBS, NBC, CNN en MSNBC:

“BIDEN KAN NIET ZWEMMEN”

De werktuigbouwkundige is ervan overtuigd dat God een werktuigbouwkundige moet zijn, omdat het menselijk lichaam zo goed ontworpen is. De software-ingenieur is er net zo zeker van dat God een software-ingenieur moet zijn als de menselijke geest de meest geavanceerde software in het bekende universum is. Opeens houden ze op met ruzie maken en kijken naar de burgerlijk ingenieur: ‘Ben je vreselijk stil geweest?’

‘Nou, het is vrij duidelijk dat God geen burgerlijk ingenieur is. Geen enkele burgerlijk ingenieur zou een recreatiegebied combineren met een rioolwaterzuiveringsinstallatie.’

Heb je ze net een orgaandonor gemaakt?

De eerste priester zegt: “Mijn zoon is een priester, telkens als hij een kamer binnenloopt, zeggen de mensen ‘Hallo Vader!'”

De tweede priester zegt: “Mijn zoon is bisschop, telkens als hij een kamer binnenkomt, zeggen de mensen ‘Uwe Genade!”

De derde priester zegt: “Nou, mijn zoon is kardinaal, telkens wanneer hij een kamer binnenkomt, zeggen de mensen: “Uwe Eminentie!”

De vierde priester kijkt naar zijn makkers en zegt: “Mijn zoon is de paus, als hij een kamer binnenloopt zegt iedereen: “Uwe Heiligheid!”

Dus nadat ze trots over hun kinderen hebben gesproken, kijken ze naar de vrouw die bij hen is, alsof ze willen zeggen: “en jij?”

De vrouw zegt: Ik heb een dochter, ze heeft een knock-out gezicht, DD’s en een 24-taille. Telkens wanneer ze een kamer binnenloopt, zegt iedereen “OH MIJN GOD!”

Dus zeg ik tegen haar: “kijk mama, mijn huis, mijn prijzen!”

En gevolgd door “na de lunch gaan winkelen met mijn zus.”

Ik vroeg waarom ze het bericht in vredesnaam op die manier stuurde. ‘Ik wilde je gewoon laten beseffen hoe goed je het met mij hebt.’

Ik sms’te haar terug: ‘Herinner je zus eraan dat ze zei dat ze later langs zou komen om me af te trekken’

Een minuut later was ik klaar met het bericht “-zoeken en verder bouwen.”

Ze zijn al jaren vrienden en praten tijdens de lunch over hun leven en hun geloof, zolang ze zich kunnen herinneren.

Op een dag zegt de priester: “Mijn vriend, ik moet een moeilijke vraag stellen, en als je geen antwoord geeft, zal ik het begrijpen. Maar ik ben te nieuwsgierig. Jouw geloof verbiedt je om enig vlees te eten dat van een varken komt. Heb je… heb je ooit varkensvlees gegeten?”

De rabbijn zucht en zegt: “Ja, ik geef het toe. Toen ik een tiener was, was ik een keer op een feestje en probeerde ik een beetje ham. Het was een keer, heel lang geleden, en sindsdien heb ik nooit meer iets gedaan.”

De priester stelt de rabbijn gerust: “Ik weet zeker dat God je vergeeft.”

De rabbijn zegt: “Dus laat me je vragen… jouw geloof verbiedt je om met een vrouw te slapen. Ben je… ben je ooit met een vrouw geweest?”

De priester zucht en zegt: ‘Ja, dat geef ik toe. Ooit, toen ik een jonge man was, voordat ik mij tot het priesterschap wijdde, was ik met een vrouw. Het was ooit, heel lang geleden, en sindsdien heb ik nooit meer iets gedaan.’

De rabbijn knipoogt naar de priester en zegt: ‘Het is beter dan ham, nietwaar?’

‘Dus, hoe is je gezinsleven?’ vraagt ​​de eerste multimiljonair.

“Beter kan niet”, antwoordt de tweede multimiljonair. “Ik heb een olifant gekocht!”

“Een olifant? Ben je gek?”

“Het is de beste aankoop die ik ooit heb gedaan! Hij beweidt het gazon en maakt het mooi gelijkmatig. De kinderen vinden het heerlijk om op hem te rijden en langs zijn kofferbak te glijden, dus nu spelen ze buiten en zijn ze kind in plaats van alleen maar de hele dag tv te kijken. Mijn vrouw houdt ook van hem. Hij is erg sterk en helpt haar dingen te verplaatsen als ik er niet ben. Eerlijk gezegd kan ik geen beter huisdier bedenken.”

De eerste multimiljonair denkt even na. ‘Dat is eigenlijk best verbazingwekkend. Hoeveel heb je voor hem betaald?’

‘Vijfhonderdduizend dollar. Wat een koopje, hè?’

‘Kan ik hem voor een miljoen dollar kopen?’

“Wat?! Ik kan hem niet verkopen. Hij maakt nu deel uit van mijn familie!”

‘Oké. Twee miljoen?’

“Je kunt geen prijs plakken op zoiets nuttigs!”

“Drie miljoen?”

‘Goed. Ik verkoop hem voor drie miljoen dollar, maar alleen omdat jij mijn vriend bent.’

Een paar maanden later ontmoeten de multimiljonairs elkaar opnieuw. De eerste multimiljonair raast.

“De olifant is misschien nuttig voor jou geweest, maar hij is een last voor mij. Hij heeft misschien jouw gazon begraasd, maar hij heeft al mijn bomen opgegeten en overal mest achtergelaten. De kinderen zijn doodsbang voor dat enorme, luidruchtige, agressieve ding. Mijn vrouw en ik hebben al maanden geen goede nachtrust gehad omdat de olifant ons wakker houdt. Het is de slechtste aankoop die ik ooit heb gedaan!”

“Ik weet niet wat ik moet zeggen”, zegt de tweede multimiljonair. ‘Maar met die houding zul je hem nooit kunnen verkopen!’

Ik weet niet of het onze bron was, of onze koelkast, maar ze bleven maar een paar dagen echt vers. Dit betekende dat ik minstens twee keer per week bij de supermarkt op de hoek stopte om gewoon een paar komkommers te pakken.

Na een paar maanden werd het duidelijk dat ik ze bij dezelfde klerk bleef kopen. De manier waarop hij met mij omging veranderde ook, hij gaf me kleine glimlachjes en soms een knipoog.

Plotseling raakte het me, en ik schaamde me voor wat hij waarschijnlijk dacht. De volgende keer dat ik naar binnen ging, pakte ik ook een potje vaseline; Hopelijk heb ik dit opgelost voordat hij geruchten verspreidde dat ik veganist ben.

De dame zegt… Jij stond bovenaan… Je krijgt een jongen…

De brunette schreeuwt het uit. Ik zat bovenaan en ik krijg een jongen.

De oudere dame gaat naar de roodharige vrouw en zegt… jij zat onderaan… jij krijgt een meisje

De roodharige vrouw schreeuwt het uit. Ik zat op de bodem en ik krijg een meisje

De oudere dame gaat naar de blondine……

De blondine begint te schreeuwen. NEE. NEE. NEE. Ik wil niet dat je het mij vertelt

De oudere dame zegt…..Wat is het probleem???

De Blonde zegt… Je zult weten dat we het op zijn hondjes hebben gedaan en dat ik een puppy krijg

Je kunt wel zeggen dat ik een impasta heb gespot.

Het is gewoon een vloek voor mij.

Een van hen zegt: “Mijn vader is predikant. Hij heeft veel gezien sinds hij met veel mensen getrouwd is.”

Ik antwoord: ‘Ik denk niet dat predikanten met meer dan één persoon mogen trouwen.’